نوروز و آغاز فصل دیگری از زندگی گوارایتان باد
مقام معظم رهبری(مدظله العالی):
تحول هر سال جدید شمسی که مصادف با نوای تحول در عالم طبیعت می باشد، فرصتی است برای اینکه انسان به تحول درونی خود و به اصلاح امور روحی و معنوی، فکری و مادی خود بپردازد و این دعای شریفی که در آغاز سال می خوانیم، درس همین تحول است. در این دعا از خدای متعال درخواست می کنیم که در حال ما و در وضعیت روحی و نفسانی ما یک تحول و دگرگونی مبارکی ایجاد کند.
بقیه در ادامه مطلب (فلش زرد رنگ سمت چپ کنار تاریخ انتشار)
عید نوروز و آداب آن در فرهنگ ایرانی و اسلامی
عید در لغت، به معنای «عود» و بازگشت است و در فرهنگ اسلامی، به معنای بازگشت به معبود است؛ یعنی انسان به سوی خالق خود بازگردد و به پاداش الهی دست یابد و این، عید اوست. امام علی علیه السلام می فرماید: «هر روزی که در آن نافرمانی خدا نشود، عید است».
جشن نوروز، از واژه اوستایی «یس یسنه» به یادگار مانده و به معنای عید و ستایش و نیایش است. همه عیدهای ایرانیان باستان، دینی و با نیایش و دعا همراه بوده است. این جشن، به مدت 10 روز بود و مردم در آن به عبادت و به جای آوردن اعمال عید مشغول بودند. می گویند جمشید، پادشاه ایرانی، زمانی که بر تخت نشست، خاصان را طلبید و رسم های نیکو گذاشت و گفت: «خدای متعال شما را خلق کرده است. باید که به آب های پاکیزه تن را بشویید و غسل کنید و هر سال در این روز به همین دستور عمل کنید».
در روایت های ائمه معصومین علیهم السلام به برخی آداب عید نوروز نیز اشاره شده است. از جمله این آداب، صله رحم، دعا کردن و پاکیزه بودن است. در حدیثی از امام صادق علیه السلام می خوانیم: «چون نوروز فرارسد، غسل کن؛ پاکیزه ترین لباس خویش را به تن کن؛ به بهترین بوی خوش خودرا معطر کن و در آن روز، روزه بدار».
بهار و نوروز در شعر پارسی
سعدی درباره بهار چنین می سراید:
| چون است حال بُستان ای باد نوبهاری | کز بلبلان برآمد فریاد بی قراری |
| ای گنج نوش دارو، بر خستگان نگه کن | مرهم به دست و ما را مجروح می گذاری؟ |
| هر ساعت از لطافت، رویت عرق برآرد | چون بر شکوفه و گل، باران نوبهاری |
صابر ترمذی، شاعر قرن ششم هجری و معاصر خاقانی و انوری و سنایی نیز چه خوش سروده است:
| با حسن باغ و فرّ بهار و جمال گل | نیکوست حال ما، که نکوباد حال گل |
| پر نقش آذری شد و پر صورت پری | باغ از بهار خرم و چشم از جمال گل |
فخرالدین عراقی، عارف مشهور قرن هفتم، از زودگذری بهار سخن می گوید و اینکه باید این موسم را بسیار غنیمت شمرد:
| بیا بیا که نسیم بهار می گذرد | بیا که گل ز رُخَت شرمسار می گذرد |
| بیا که وقت بهار است و موسم شادی | مدار منتظرم، وقت کار می گذرد |
| ز راه لطف، به صحرا خرام یک نفسی | که عیش تازه کنم، چون بهار می گذرد |
خیام، فیلسوف و ریاضی دان نام آشنای قرن ششم و ترانه سرا و رباعی
گوی بی همتا، نوروز را چنین می خواند:
| بر چهره گل، نسیم نوروز خوش است | در صحن چمن، روی دل افروز خوش است |
| از دی که گذشت هرچه گویی خوش نیست | خوش باش و زدی مگو که امروز خوش است |
| بوسه زد باد بهاری به لب سبزه به ناز | گفت در گوش شقایق، گل نسرین صد راز |
| بلبل از شاخه گل داد به عشاق پیام | که درآیید به میخانه عشاق نواز |
رفتن به بالای صفحه
